برق آفت لمعه در بی ضبطی اسرار داشت

نعرهٔ منصور تا گردن فرازد دار داشت

نغمهٔ تار نفس بی مژدهٔ وصلی نبود

نبض دل تا می تپید آواز پای یار داشت

دور باش منع دیدن پیش ییش جلوه است

لن ترانی برق چندین شعلهٔ دیدار داشت

گرد پروازی ز هستی تا عدم پیوسته است

کاروان ما همین شور جرس دربار داشت

چشم پوشیدیم یکسان شد بلند وپست دهر

عالمی را شوخی نظاره ناهموار داشت

گر دل ما شد تغافل کشته جای شکوه نیست

جلوهٔ یکتایی اش آیینه ها بسیار داشت

چون حباب از نیستی چشمی به هم آورده ایم

در خرابی خانهٔ ما سایهٔ دیوار داشت

از مروت عزت گل را سبب فهمیدن است

سر شد آن پایی که پاس آبروی خار داشت

تاگشودم چشم گرم احرام از خود رفتنم

شمع در تحریک مژگان شوخی رفتار داشت

با نسیم وصل واآمیخت گرد هستی ام

بوی پیراهن عبیر طرفه ای درکار داشت

دوش حیرانم خیالت در چه فکرافتاده بود

از تحیر هر بن مویم گریبان زار داشت

دانهٔ تاکی به چندین خط ساغر ریشه کرد

درگداز سبحهٔ ما عالمی زنار داشت

چون گل شمعیم بیدل بلبل باغ ادب

شعلهٔ آواز ما جمعیت منقار داشت